Arıyorsun değil mi?
Sürekli arıyorsun. Nasıl yapıyorlar. Nasıl oluyor da oluyor.
Kafanı kurcalıyor.
Uçarcasına geziniyorsun bloglarda.
Üzerine tam oturacak tavsiyeyi bulmak için,
bir gün.
Her şey göründüğü kadar kolay olsaydı keşke,
çizmekte eksik kaldığımız noktalar gerçekten olmasaydı belki,
doğru olabilirdi varsayımların.
Hani her şey yazıldığı kadar düz ve dolambaçsız olacak, diyen içsesin.
Öyle olmuyor velakin,
en yakınlarınla bir destek çemberi oluşturmadan olmuyor.
Kendin gibi düşünenlerle bir topluluk oluşturmadan olamıyor.
Çocuklar bir fanusta büyümüyor asla.
Aileden başla topluluktan çık,
bir çocuk asla tek başına yetişmiyor.
Okulsuz öğrenmek senden başlıyor evet,
ama sende bitmiyor.
Oku elbet,
elbet gezin de uçarcasına.
Ama konunca bir yere kalbin,
içine sindikten sonra, başla ufak uygulamalara
eşinle konuşmaya
öğrenmenin doğasına eğilmeye biraz
biraz dikkat çekmeye
insanın doğasına
komşu çocuklarıyla biraraya gelmeye
yeniden canlandırmaya, ısıtmaya mahalleyi
yavaş yavaş
Sadece kendi çocuğun içinse bu,
bil ki sırıtır o da.
Allah Kendi derdiyle dertlenenin özel dertlerini satın alırmış, derler.
Kendi özelinden çık
sancısını çek mahallenin.
Kucakla çocuk olamayan çocuklarını
hadi hadilenen ve
kendi olmaklığı ertelenen o miniklerin.
Ondan sonra korkma artık,
Zaten çocukları, gölgesi değil midir,
çınar gibi yanıbaşlarında uzanan ebeveynlerinin...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder