Az Daha İyidir; Matematikte Bile!

Yıl 1929.
Yer ABD Manchester-New Hampshire.
Bir eğitimci.
Eyaletin okullarından sorumlu bir MEB yöneticisi.
Louis Benezet.

Diyor ki: 6. Sınıfa kadar olan çocukların sistematik matematik derslerine ihtiyaçları yoktur. Tüm aritmetik işlemlerini çocuklar 7. sınıftan sonra kısa bir çalışmayla öğrenebilir!
İddia büyük.
Hadi tarih, coğrafya neyse.
Matematik bu! Öğretmeden nasıl olur?

İddiasını ispat etmek için 7 yıl boyunca, çeşitli okullarda deney ve kontrol sınıfları oluşturur Benezet. İlköğretim 3-4-5. sınıflardan seçtiği deney sınıflarında klasik matematik derslerini tamamen kaldırır.
Bunun yerine günlük matematik uygulamaları dahil edilir programa: takvim okuma, saati söyleme, oyuncak paralarla alışveriş oyunları gibi şeyler yapılır. Yarım, düzine, dar açı, geniş açı gibi kavramlar yeri geldikçe üzerine sohbet edilir birlikte.
Matematiksel işlemler yerine dil kullanımına ve mantığa ağırlık verilir.

Çocuklar okudukları kitapları, karşılaştıkları olayları, izledikleri filmleri analiz edip sınıfa yazılı, sözlü anlatmaya teşvik edilirler. Bu sınıflar bir yılın sonunda, ilginç bir şekilde keyfin hakim olduğu, içeri girenin cıvıl cıvıl havasını hemen fark ettiği ortamlara dönüşür.
Çocuklar çarpım tablosu ezberlemeye ya da uzun bölme işlemleri yapmaya mecbur tutulmamışlardır.

Kontrol sınıflarında ise, klasik matematik dersleri devam eder.
Bir yılın sonunda deney ve kontrol sınıfları arasında, ciddi farklar görülür.
Sonuçlar matematiğin ötesindedir...

1. Klasik yöntemle eğitim gören çocuklara neler okudukları sorulduğunda, yetişkinlere karşı bariz biçimde daha çekingen, utangaç ve özgüvensiz şekilde konuştukları görülür. Üstelik 4. sınıflardan, ders dışı kitap okuyan tek bir çocuk bile çıkmaz.

Deney sınıfındaki çocuklarınsa bir saatten fazla süreyle yetişkinlere okudukları kitapları seve seve gözleri parlayarak anlattıkları gözlemlenir. Hatta sohbeti uzatmak isterler.

2. Her iki sınıfa da ünlü sanat eserlerinin resimleri asılarak çocuklardan bunlardan aldıkları ilhamla kompozisyonlar yazmaları istenir. Yazıların hepsi hangi okul, hangi sınıftan geldiği belirtilmeden bir kurula gönderilir. Kuruldan en iyi kağıtları seçmesi istenir.

Seçilen kağıtların hepsi klasik matematik eğitimi yerine günlük matematik, dil ve mantık ağırlıklı eğitim gören çocuklara aittir. Kontrol sınıfları 40 civarı sıfat kullanırken, deney sınıfı çocukları 128 sıfat kullanmıştır yazılarında.

3. Uzun yıllardır erken matematik öğretiminin çocukların muhakeme yeteneğini körelttiğini düşünen Benezet iddiasını ispat için deney ve kontrol sınıflarına sözlü bir matematik problemi ile gider. Kontrol sınıfları hemen aritmetik işlemlere gömülür ve fakat çok az doğru sonuca ulaşabilirler.

Yalnızca günlük hayat matematiği gören deney sınıfındaki çocukların ise doğru cevaplara mantık yürütme ve muhakeme ile daha kolay ulaştıkları görülür.

4. Araştırma genişletilerek devam eder. 6. sınıfa kadar formal matematik eğitimi almayan, sadece 6. sınıfın son döneminde bir matematik kitabı takip eden deney sınıfları, sene sonunda yapılan testlerde klasik matemtaik eğitimi alan çocuklarla aynı puanlara ulaşır. Hatta matematik puanı en iyi olan sınıf, yıllarca sınavlarla klasik aritmetik eğitimi alan kontrol sınıfı değil, 6. sınıfa kadar sadece günlük matematik, mantık, muhakeme eğitimi alan sınıftır.

Sonuçlar Benezet'i haklı çıkarır.
Çocukların erken yaştan itibaren daha fazla formal ve klasik matematik eğitimine değil,
hayatın akışı içerisinde karşılaştıkları matematiği anlamaya;
okuma-yazma ve mantık yürütme becerilerine ağırlık veren bir eğitim yaklaşımına ihtiyacı vardır.


Dipnot: Araştırmanın detaylarını aldığım kaynak kitap:
Free Range Learning (Laura Grace Weldon) sf 24-26.
Araştırma ile ilgili bir değerlendirme için buraya bakınız.